191

آن کـیـسـت کــز روی کـرم بـا مـا وفـاداری کـنـــد            بـر جـای بـدکـاری چو من یک دم نکوکـاری کند

اول بـه بـانـگ نـای و نـی آرد بـه دل پـیـغـــام وی            وان گـه به یک پیمـانه مـی با من وفـاداری کند

دلـبـر کـه جـان فرسود از او کام دلم نگشود از او            نـومیـد نـتـوان بـود از او باشـد کـه دلــداری کند

گـفـتـم گـره نـگـشـوده ام زان طره تا من بوده ام           گفتــا مـنـش فـرمـوده ام تـا بـا تـو طـــراری کند

پشمینه پوش تندخو از عشق نشنیده است بو            از مسـتیش رمـزی بگـو تا تـرک هشیـاری کند

چون من گدای بی نشان مشکل بود یاری چنان           سلطان کجـا عـیـش نـهـان بـا رنـد بــازاری کند

زان طره پر پیچ و خم سهل است اگر بینم ستـم           از بند و زنجیرش چه غم هرکس که عیاری کند

شد لشکر غم بی عدد از بخت می خواهم مدد           تا فخر دین عبدالصمد باشد که غمخــواری کند

بـا چـشـم پـر نـیـرنـگ او حـافـظ مـکـن آهـنـگ او            کـان طـره شـبــرنــگ او بــســیــار طـــراری کند