این همه آدم...
این همه زندگی...
این همه سختی...
این همه دوندگی...
این همه عذاب...
این همه توقع...
این همه دعوا به خاطر هیچ و پوچ...
این همه امید...
این همه آرزو...
این همه عشق...
این همه غرور...
این همه دلتنگی...
این همه تلقین...
این همه دعا...
این همه خدا...
.
و کماکان:
این همه روزمرگی...
و تکرار دوباره و دوباره این حلقه نفرت برانگیز...
ولی بین این همه روزمرگی یه آدمی که یه خورده متفاوت باشه و نخواد تو این ورطه بیفته بدجور تو ذوق میزنه... بدجور طرد میشه
مگه کسی هم پیدا میشه که بتونه تو این loop نیفته...؟
انگار که زندگی رو ساختن فقط برای روزمرگی و افتادن توی loop بدبختی...